We leven niet in een maakbare wereld, het verdriet van ongewenst kinderloos

Eerst probeer je, net als iedereen, zwanger te worden volgens de natuurlijke weg. Na jaren proberen zijn we aan de slag gegaan met IVF. Alle hobby’s en activiteiten zet je op pauze omdat je alle energie nodig gaat hebben voor het traject. Je stapt er positief in en met het idee: binnenkort zijn we zwanger. Want we leven in een maakbare wereld en met een IVF traject moet het nu toch wel lukken? Maand in maand uit reis je op en neer naar het ziekenhuis, prik je je suf, zie je talloze artsen en verpleegkundigen.

Iedere keer hoop
Het hele traject was voor ons een enorme emotionele belasting. Iedere keer weer hoop houden maar met een illusie armer wakker worden. Voor de derde en laatste poging hadden we al besloten dat we daarna zouden stoppen. We stelden ons vragen zoals: hoe lang willen we ons dit nog aandoen?, weegt een kinderwens zwaarder dan onze relatie? en weegt een kinderwens zwaarder dan onze emotionele en psychische gezondheid?

Onze pogingen kort samengevat:

Poging 1: geen geschikte embryo’s
Poging 2: 4 embryo’s
Poging 3: 1 embryo.

Het zal toch zeker lukken?
Als je na een terugplaatsing dan midden in de nacht wakker wordt van krampen weet je alweer hoe laat het is. Dan leef je een week lang in een roes van teleurstelling en verdriet. Daarna denk je ‘kom op, op naar de volgende, dan zal het toch zeker wel lukken’.

De laatste terugplaatsing, half november 2018, was een enorme emotionele achtbaan. Ik was al ruim 1 week over tijd. Met alle spanning neem je dé test. De uitslag: zwanger. Helemaal extatisch bel je met het ziekenhuis en krijg je een afspraak voor de eerste scan. Die scan hebben wij alleen nooit meegemaakt. Een paar dagen later werd ik toch ongesteld.

Intussen hadden wij al verzonnen hoe we het onze ouders zouden vertellen: de oppaskoffer. Met Sinterklaas zouden onze ouders deze krijgen. De koffertjes staan nu op zolder stof te vangen. De inhoud heb ik hier en daar verwerkt in kraamcadeaus. Want in onze omgeving werd wel de een na de andere baby geboren. Super leuk en fijn voor de ander, maar voor ons af en toe confronterend en pijnlijk. Niet bij iedere baby lukt het om dan enthousiast en blij te zijn. Terwijl we het de ander wel ontzettend gunnen.

Ongewenst kinderloos
Mijn man en ik zijn dus ongewenst kinderloos. Het doet veel met je als vrouw, maar ook met je man en je relatie. Je krijgt opmerkingen zoals: dan adopteer je toch. Nee, zo makkelijk is dat niet. Of: dan neem je toch pleegkinderen. Nee, zo makkelijk is dat niet.

Met mezelf zat ik behoorlijk in de knoop. Vragen die bij me opkwamen: “waarom niet?”, ”tel ik dan nog wel mee als vrouw?” en “hoe gaat ons leven er dan uitzien?”. De eerste vraag “waarom niet?” heb ik nooit beantwoord gekregen. Want medisch was uiteindelijk alles in orde, er wilde gewoon niets blijven plakken. Dat stukje blijft ook altijd knagen. Ergens blijf je ook de hoop houden dat het dan toch eens per ongeluk gaat lukken. Geholpen heeft uiteindelijk een wandelcoach en het praten met lotgenoten. Maar vooral ook het gevoel toelaten dat het leven nu even niet leuk en gezellig is. Daarbij focussen op jezelf en je relatie. Samen proberen te genieten van het leven met etentjes, avondjes uit, weekendjes weg en vakanties. In 2019 hebben we het er gewoon van genomen.

De leegte is niet zomaar in te vullen
We hebben geleerd dat je kinderen niet kunt plannen en dat die leegte ook niet zo maar anders in te vullen is. In onze harten zijn we gewoon ouders. Alleen tot uitvoering gaan we het nooit brengen. Daarom zijn we nu extra trots op onze leenkinderen. Zo noem ik de kids van onze vrienden. We lenen ze voor uitstapjes, logeerpartijtjes, lego bouwsessies, bakavonturen en meer. Ook organiseer ik de babyshowers voor mijn vriendinnen. 

Het verdriet van ongewenst kinderloos zijn blijft altijd bij ons. Het komt op de meest onverwachte momenten op, zoals bij het zien van een onverwachte foto. Het raakt ook niet alleen ons als stel, maar ook onze familie en vrienden. Want mijn ouders zullen nooit grootouders worden en onze broers en zussen nooit oom en tante. Veel eerste keren beleven wij vanaf de zijlijn. Het geeft je wel troost en een warm gezoel als onze leenkinderen zeggen dat ze ons gemist hebben.

Ons leven heeft een paar jaar stil gestaan. Vanaf het voorjaar 2020 kan ik pas weer in de spiegel kijken en zeggen dat ik weer lekker in mijn vel zit. Vooruit kan kijken en zeggen: we hebben een mooie toekomst voor de boeg. Wie weet komen er ooit nog wel pleegkinderen. Of nemen we twee hondjes. Voor nu genieten we van het sporten en andere nieuwe hobby's. Met het klushuis zijn we trouwens ook nog steeds bezig. Dit verhaal opschrijven roept ook weer vele emoties op, maar dat is prima. Die traan mag er zijn. 

Onlangs vroeg een 5-jarig leenkind 'waarom heb jij geen kindjes?'. De ouders schrokken en verontschuldigen zich, maar stiekem was het fijn dat die vraag werd gesteld.

Conclusie:

We leven niet in een maakbare wereld. Vaak zien we een wereld waarin alles super mooi, positief, schattig en fantastisch moet zijn. Dat is het niet. Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat moeten we kunnen delen. Door vrij te praten over ongewenst kinderloos zijn krijg ik de mooiste gesprekken. Niet alleen over kinderwensen, maar ook anderen laten eerder los met welke dilemma's zij kampen.

Heb je zelf een familielid of vriendin die ongewenst kinderloos is? Zwijg het thema niet dood, laat ze meedoen en meepraten, geef haar af en toe een knuffel, laat haar merken dat ze er mag zijn. Want ook de ongewenst kinderlozen zijn eigenlijk gewoon ouders.